رتبه‌بندی شهرستان‌های استان مازندران بر اساس زیرساخت‌های گردشگری با روش‌های تصمیم‌گیری چند معیاره

امروزه گردشگری پایدار در بسیاری از کشورها، به‌ منزله نمادی از هویت فرهنگی ویکی از بخش‌های مهم اقتصادی محسوب می‌گردد..سیاست‌گذاران توسعه در کشورهای جهان، گردشگری را روشی مطمئن با چشم‌ انداز روشن برای  توسعه پایدار معرفی کرده‌اند. ازجمله موانع توسعه پایدار گردشگری، در اکثر نواحی توزیع نامناسب و نابرابر زیرساخت‌های گردشگری است که موجب آسیب‌ به نقاط پرجاذبه و محروم ماندن دیگر نواحی از مزایای گردشگری است. سطح‌بندی نواحی گردشگری معیاری برای تعیین مرکزیت و همچنـین تعیـین زیرساخت‌های موردنیاز و تعدیل نابرابری بین نواحی است. بر این اساس پژوهش حاضربا هدف ارزیابی و سطح‌ بندی شهرستان‌های استان مازندران به لحاظ برخورداری از زیرساخت گردشگری انجام‌شده است. روش پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی با هدف کاربردی است. جامعه آماری کلیه شهرستان‌های استان مازندران تا سال 1393 می‌باشد. در این پژوهش، جهت رتبه‌بندی شهرستان‌ها، 10 شاخص مربوط به زیرساخت‌های گردشگری انتخاب گردیدند و با استفاده ازمدلANPضریب اهمیت هر یک از زیرساخت‌ها محاسبه‌ شده و به‌ وسیله تکنیک‌های تصمیم‌گیری چند معیاره TOPSIS،VICOR  اقدام به رتبه‌بندی شهرستان‌ها ازلحاظ دسترسی به زیرساخت‌های گردشگری شد. درنهایت با استفاده از تکنیک ادغام میانگین رتبه‌ها کلیه شهرستان‌ها در قالب پنج طبقه، رتبه‌بندی گردیدند. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که با توجه به معیارهای درنظر گرفته‌ شده برای سطح‌ بندی شهرستان‌ها ، ،شهرستان‌های آمل، ساری، بابل به ترتیب درسطح یک تا سه از نظر دار ابودن زیرساخت‌های گردشگری قرار دارند و شهرستان‌های گلوگاه، میاندرود و سیمرغ جزء پایین‌ترین شهرستان‌ها از لحاظ برخورداری از زیرساخت گردشگری می‌باشند.